Katecheza IX – Życie modlitewne i sakramentalne w rodzinie

Bóg wybrał właśnie rodzinę jako miejsce swojego przyjścia na świat. Przyjście Chrystusa do Rodziny nie jest tylko przypadkowym tłem jego misji, ale tajemnicą istotną z punktu widzenia historii zbawienia: „pociąga za sobą cały szereg skutków, które nadają rodzinie status rzeczywistości teologicznej: sakramenty święte, włączenie rodziny w mistyczny organizm Kościoła, ustanowienie między Odkupicielem a Kościołem relacji miłości oblubieńczej”. Dlatego tak istotne jest wykształcenie w każdej rodzinie wspólnych tradycji oraz zwyczajów. Do najistotniejszych elementów życia wspólnotowego w rodzinie będzie należeć wspólne i godne celebrowanie niedzieli – Dnia Pańskiego a także rozwój życia modlitewnego i celebracja sakramentów. Pamiętajmy, że misja wychowawcza chrześcijańskich rodziców powinna prowadzić do pierwszego doświadczenia Kościoła przez ich dzieci. Wychowanie do wiary zaczyna się wtedy, gdy członkowie rodziny pomagają sobie wzrastać w wierze przez świadectwo życia chrześcijańskiego zgodnego z Ewangelią.
Św. Jan Paweł II pisze: „W świecie, który coraz bardziej ulega sekularyzacji, niezwykle istotne jest, by rodzina wierząca uświadamiała sobie swoje powołanie i misję. Jej punktem wyjścia w każdej sytuacji i wszelkich okolicznościach jest kontynuowanie i wzmaganie modlitwy – nieustannej modlitwy do Pana o wzrost  umacnianie się naszej wiary.” Trzeba się modlić szczególnie wówczas, gdy droga powołania do życia rodzinnego staje się trudna, wąska i stroma – pozornie nie do pokonania. Modlitwa, oprócz pomnożenia mocy w nas do pokonywania trudności i jednoczenia rodziny, łączy nas trwałym przymierzem z Bogiem. Poprzez modlitwę i codzienne, konkretne świadectwo życia rodzice przygotowują dzieci do samodzielnego życia w społeczeństwie, także w wymiarze duchowym. W ten sposób rodzina staje się wspólnotą domową – Kościołem Domowym, który czerpie ze źródła nauki Chrystusa, budując życie duchowe swoich członków. „Kościół uobecnia się w małżeństwie, ponieważ jest ono wspólnotą zbawionych i uświęconych […] dlatego rodziny nie można traktować jedynie jako komórki Kościoła, ale jako rzeczywistość, w której Kościół się faktycznie uobecnia”. Warto spojrzeć na naszą wiarę jako pełnym zaufania i miłości oddaniu się Bogu. Bowiem dojrzała wiara to nie tylko zbiór prawd czy obowiązków, ale przede wszystkim pełna miłości, rzeczywista relacja z żywym Bogiem, który objawił się w Jezusie Chrystusie. Każdy z nas jest zaproszony do tego Bożego projektu miłości, który jest równoznaczny z rozwojem wiary. Zobaczmy, że Pismo Święte kwestie wiary porównuje do związku miłości między kobietą i mężczyzną. Podobnie jak życie małżonków jest w pewnym sensie codziennym przekraczaniem progu odrodzenia, codziennym potwierdzaniem na nowo raz złożonej przysięgi miłości, tak „wiara, dla tych, którzy według niej żyją, może trwać tylko wówczas, kiedy się odradza i przekracza próg”. Dlatego, życie modlitewne i sakramentalne w rodzinie winno być skoncentrowane wokół Ofiary Eucharystycznej, która jest przede wszystkim źródłem małżeństwa chrześcijańskiego. Każda rodzina, aby urzeczywistniała Kościół w tej mierze musi być przede wszystkim zespolona wewnętrznie, żyć atmosferą miłości i otwarcia się na innych. To właśnie w rodzinie uczy się człowiek wytrwałości i radości pracy, miłości, otwartości, przebaczania, a przede wszystkim oddawania czci Bogu przez modlitwę i ofiarę swego życia.
Ofiara eucharystyczna uobecnia bowiem przymierze miłości Chrystusa z Kościołem, przypieczętowane Jego krwią na krzyżu. W tej właśnie Ofierze, małżonkowie znajdują korzenie, z których wyrasta, stale się odnawia i nieustannie się ożywia ich przymierze małżeńskie. Jako uobecnienie ofiary miłości Chrystusa względem Kościoła, Eucharystia jest przede wszystkim źródłem i wzorem miłości. W darze eucharystycznym miłości rodzina chrześcijańska znajduje podstawę i ducha ożywiającego jej „komunię” i jej „posłannictwo”: Chleb eucharystyczny czyni z różnych członków wspólnoty rodzinnej jedno ciało; uczestnictwo w Ciele „wydanym” i Krwi „przelanej” Chrystusa staje się niewyczerpanym źródłem misyjnego i apostolskiego dynamizmu rodziny chrześcijańskiej. Dlatego tak istotne jest, by rodzina jako wspólnota, czerpała z ofiary Eucharystycznej siły do ofiarowania siebie, umiejętności przebaczenia oraz przezwyciężania własnego egoizmu. Przede wszystkim kształtowanie i rozwój miłości na wzór eucharystycznej ofiary, owocować będzie nieustannym odradzaniem się oraz rozwojem wiary. Bardzo ważne jest więc, aby rodzice odpowiedzialnie troszczyli się o wspólny udział całej rodziny we Mszy Świętej, który będzie nie tylko wypełnianiem niedzielnego obowiązku ale szczerym wyrazem naszej miłości.
Św. Jan Paweł II w Familiaris Consortio wielokrotnie podkreślał, że rodzina chrześcijańska jest pierwszym miejscem wychowania do modlitwy i dostrzegał, że „przyszłość ludzkości idzie przez rodzinę.” Dołóżmy więc wszelkich starań, by przyszłe rodziny umiały docenić wartość życia modlitewnego i łaskę sakramentów.


Opracował: ks. Karol Nędza